woensdag 5 februari 2014

Rodaan Al Galidi - De autist en de postduif






Het huis waar ik woon heeft een strategisch keukenraam. Vanaf de weg onopvallend, maar vanuit mijn huis geeft het een machtig overzicht. Als ik bij gelegenheid een keer zin heb om te zien wat er in het dorp gebeurt dan hoef ik er maar een blik doorheen te werpen en ik zie de dagelijkse levendigheid. Ik zie ook een viertal kleine huizen die een stukje verderop in de straat staan. Het zijn op het oog twee woningen met een breed puntdak, maar vanaf de punt loopt een kaarsrechte scheidingslijn naar beneden en er zijn twee voordeuren en dus twee huishoudens onder elke kap. Eenpersoons huishoudens over het algemeen; voornamelijk ouderen. De huizen hebben alleen een klein slaapkamerraam aan de voorzijde en gordijnen voorkomen de inkijk. Ik kan niet groeten of zwaaien en weet nauwelijks wie er wonen. De bewoners leven tuingericht en die tuin bevindt zich aan de achterzijde.

Het is inmiddels zo’n jaar of twee geleden dat er een klein verhuiswagentje stond voor één van de woningen. Een echt vrachtwagen model, maar dan in mini uitvoering.  Gek toch, dat je je dan pas gaat afvragen wie er gewoond heeft en: wat is er met hem of haar gebeurd?

Om een goede nieuwe start te maken bleef ik even kijken of ik een glimp van een nieuwe bewoner kon opvangen. Ach, de eerste nieuwe bewoner zag ik al uit de wagen komen: een klein gevederd vriendje in een zwarte rechthoekige traliekooi. Behoedzaam werd de kooi naar binnen gedragen door een forse verhuizer. Hij keerde terug om een volgend object uit de wagen te tillen. Tot mijn verrassing kwam hij wederom met een vogelkooi in zijn handen uit de auto. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. De beste man is  nog minimaal vijftig keer in en uit de verhuiswagen gelopen met steeds een andere kooi met inhoud. Mijn verbazing bleef stijgen en tot op de dag van vandaag heb ik nog geen verklaring voor wat ik gezien heb. De bewoner ken ik niet, hij/zij leeft tuingericht..

Ik moest aan dit voorval denken bij het lezen van het boekje de autist en de postduif. Een juweeltje wat mij betreft. De autistische hoofdpersoon Geert verzamelt bankstellen. Buurtbewoners zijn stomverbaasd als hij in de straat komt wonen en er voortdurend van die kolossale meubelen worden afgeleverd.  Als ze door de ramen gluren zien ze een leeg huis..
Geert blijkt een geniale gave te hebben die hem stinkend rijk maakt, maar daar maalt hij niet om. Hij leeft in zijn eigen wereldje en is tevreden met wat hij doet. Verwoede pogingen om een postduif- die bij het huis hoorde- aan een nieuwe eigenaar te slijten mislukken steeds, maar leveren hem wel contacten op met de buitenwereld. Communiceren via een postduif, ik hoop maar dat mijn overbuur ook zo’n beestje heeft.

Een vertederend boekje met hilarische momenten. Aanrader!

Het boek is hier te reserveren

Tereza

Geen opmerkingen:

Een reactie posten