woensdag 22 januari 2014

Isa Hoes - Toen ik je zag (boek)




Er zijn van die gebeurtenissen die je bijblijven. Bijna iedereen kan bijvoorbeeld nog vertellen wat hij deed, waar hij was toen de vliegtuigen zich in de Twin Towers boorden. En wat het met je deed, was het een ongeluk? Hoe kan dat? Wat nóg een vliegtuig? .... kippenvel momenten.

Zo' n kippenvel moment had ik ook toen ik hoorde van de dood van Antonie Kamerling. Ik zat in Utrecht, bij een bibliotheek bijeenkomst op 7 oktober 2010. Ton stootte me aan en liet het scherm van zijn telefoon zien waarop stond dat Antonie Kamerling was overleden.
Was hij ziek dan? Dacht ik meteen , of was het een ongeluk? Al lezende werd duidelijk dat hij zelf voor zijn einde had gekozen. Waarom toch? Zo' n talentvol persoon die alle voor de wind lijkt te gaan, een fijn gezin heeft en een succesvolle carrière ...
Kippenvel...

Iedereen kent Antonie wel ergens van. In 1990 startte de eerste Nederlandse soap op televisie en iedereen heeft wel eens een aflevering gezien hiervan. Goede tijden slechte Tijden.
Hoe Antonie Peter Kelder neerzette en Isa Hoes was Myriam van der Pol.
Het was qua inhoud en acteren weinig bijzonder en door het boek dat Isa schreef is nu duidelijk hoe dat dan ging, bij die serie, hoe men gecast werd, hoe hoog de tijdsdruk was, hoe hun levens in een klap veranderden door de rol die zij hierin speelden.
Ze groeiden door de rol en zochten andere uitdagingen. Ze werden vooral ook gevraagd voor andere rollen.
In haar boek beschrijft Isa prachtig hoe ze van onwetend meisje opgroeit, haar weg probeert te vinden in deze chaotische tijd. Hoe zij en Antonie verliefd worden op elkaar.

De eerste jaren van hun samenzijn, zijn goed, ze ontwikkelen zichzelf. Isa kijkt op tegen hoe Antonie "lak aan de wereld lijkt te hebben" en hoe the sky nog niet eens de limit is. Zij is daar anders in, denkt ze. Ze heeft meer tijd nodig en meer lef om verder te gaan in de rollen die ze speelt. Langzaam groeit ze steeds verder uit tot wie ze nu is. Met de nodige tegenslagen en onzekerheden. Ze is open in haar onzekerheden en twijfels. Antonie is dat niet. Hij pakt alles aan en wil overal de beste in zijn. Hij legt de lat zó hoog voor zichzelf en geeft zich in iedere rol, bij elke voorstelling helemaal. 
Er blijft dan, als hij vrij is, steeds minder over...

Het gaat slechter met hem, de perioden om op te laden duren almaar langer en ondanks de mooie dingen in het leven, zoals de geboorte van hun kinderen, de verhuizingen, de vakanties samen, komt er een neerwaartse spiraal.

Isa schrijft, dat ze hoopte dat zij niet de vrouw was die als laatste zag wat er met haar man aan de hand was...maar dat het wel zo ging.
Ze laat stukjes van haar dagboek lezen en soms stukjes van het dagboek van Antonie.
Je voelt haar schrik, haar verdriet als Antonie uiteindelijk laat weten, dat hij wil dat alles stopt. Dat hij naar de dood verlangt.

Ze schrijft dit verhaal zo openhartig.
En gedurende de tijd dichterbij 6 oktober komt, hoop je toch nog op een andere uitkomt dan wat je al weet...
Hoe hun laatste dag verliep, hoe het ging na zijn dood.
Ze beschrijft het alsof ze een vriendin is die vertelt wat haar overkomen is. Erg knap om je leven zo op papier te zetten. Ze is laat duidelijk zien dat ze " ook maar een mens" is, met sterke en zwakke kanten. In mijn ogen is ze een heel sterke vrouw, die zich ondanks alles, overal doorheen slaat en het optimale uit het leven haalt. Samen met haar kinderen.

Als ik nu het liedje weer hoor, dat Hero uit All Stars zong, denk ik, de eerste zin die je zingt had voor jou een heel andere lading...
was meer waar dan ik wist..

Ik dacht nooit aan morgen, vandaag was lang genoeg....

Karin

Geen opmerkingen:

Een reactie posten