Poes houdt niet van Bob Dylan. Hij wacht dan ook met nauwelijks verholen minachting op het moment dat de postmeneer de luxe versie van "Another Self Portrait" komt langsbrengen.
En het is niet alleen Dylan waar hij niets van moet hebben. Primal Scream, Palma Violets, Lambchop, Underworld, hij vindt het allemaal niks. Om maar niets te zeggen over zijn blik als ik zelfs maar naar de kast loop waar de jazz cd's staan.
Poes houdt niet van muziek.
Nou ja, dat is niet helemaal waar.
Poes houdt van James Brown.
Het puntje van zijn staart gaat er van trillen.
Een tijd lang dacht ik dat het, vanwege voor de hand liggende uiterlijke kenmerken kwam door Brown's
"Say it loud! I'm black and i'm proud".
Maar door een lied van The Rift Valley Boys weet ik beter.
"Mu Africa" staat op de verzamelcd "Kenya Special: Selected East African Recordings from the 1970s & '80s". Twee cd's vol prachtmuziek, met nog een mooi context biedend boekje erbij ook.
The Rift Valley Boys, die met twee liedje meedoen op deze cd en waarvan verder niets bekend is maakten een soort diep dampende Afrikaanse funk. Je verstaat er geen woord van maar Poes vindt het prachtig. Ook bij The Rift Valley Boys gaat er een trilling door zijn staart.
Pas na een tijdje snapte ik het. Na elke "Mu Africa" uitroep past in de maat daarna precies "James Brown!". Bijna precies zoals The J.B.'s, de begeleidingsband van James Brown dat vroeger riepzong.
"Mu Africa! James Brown!".
Dat hoort Poes. En daarom siddert zijn staart.
Vanavond, voor hij brokjes krijgt ga ik eens proberen hoe diep de liefde van Poes voor James Brown zit. Dan zet ik dat ene lied van The J.B.'s op. Eens kijken of zijn staartje ook gaat trillen bij het klassiek vegetarische "Pass The Peas".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten