Vrijdag Muziekjesdag met Vader Abraham

"Nee! Daar ga ik dus echt niet overheen!".
"Wat wil je dan? Teruglopen? Hier blijven staan? Dat kan toch ook niet, en echt, het valt wel mee. Het is maar een meter of drie".
"Ja, drie meter naar voren en paar honderd naar beneden".

Petra in Jordanië is een klassieke, oude stad. Dat wat er nog van over is, en dat is best veel ligt verstopt in een vallei.
De normale manier om er binnen te komen is via de beroemde Siq, een ruime opening van anderhalve  kilometer lang tussen twee bergen in. Je sjokt dan achter grote groepen toeristen aan. Niks aan de hand.

We gaan op dit blog eens wat meer met muziekjes doen. Op vrijdag. Omdat dat ooit een goede gewoonte was op een andere plek. En nee, heel veel muziek hebben we niet meer in de bibliotheek Langedijk maar het hoeft dan toch ook niet altijd over de bibliotheek te gaan. Toch?

Maar, Petra dus. Je kunt er ook op een andere manier naar binnen. Via de zogenaamde "achterdeur". Je loopt dan via een niet al te breed pad, waarnaast om de paar honderd meter een bordje staat met "This is not an entrance to Petra" tegen een vrij hoge berg op. Je kijkt rond, geniet van het uitzicht en al klimmend kom je steeds hoger en hoger. Tot je een bocht om gaat en het goed onderhouden pad opeens een richel wordt.
De richel is zo'n 40 centimeter breed en zo'n drie meter lang. De afstand naar beneden, en je blik wordt onwillekeurig naar de afgrond getrokken is een paar honderd meter.

Voor iemand met hoogtevrees is het een maagkrimpende ramp.

Natuurlijk "deden" we de richel. En natuurlijk vielen we niet naar beneden. Er valt maar heel soms iemand de afgrond in.

'S avonds in het plaatsje Wadi Musa, dat tegen Petra ligt aangeplakt dronken we een te sterk Jordaans bier. We bibberden nog wat na over de richel. En dat het best meeviel, toen we er eenmaal overheen waren. In de bar draaide een al grijs gedraaide cd. Allemaal zestiger jaren muziek. Uit Engeland en Amerika. Maar raar genoeg zat daar, net tussen Steve Winwood en The Rolling Stones opeens een liedje van Vader Abraham.

Een Nederlands liedje, in een Jordaanse hotelbar. We bibberden nog wat verder na en ik bedacht me dat ik voortaan "Het kleine café aan de haven" altijd aan Petra en de richel zou koppelen.